publications

Vanaf haar opleiding in de jaren tachtig bedient ze zich van een beeldtaal die tot een minimum is teruggebracht. Waar ze haar aandacht aanvankelijk richtte op de werking van contrasterende kleuren, voerde de ontdekking van de mogelijkheden van grijzen en witten haar naar een nieuwe en geheel eigen zienswijze. Een bepalend moment was de ontdekking van het werk van NUL kunstenaar Jan Schoonhoven. Zijn minimale reliëfs reikten de mogelijkheid aan van een beeldtaal die alle ballast van zich heeft afgeworpen. Kunst die geen toegevoegde betekenis of verwijzing nodig heeft, geen verslag doet van een gevoel of een waarneming, maar louter vorm en kleur is.

Gedurende de zomer is een tentoonstelling van verschillende kunstenaars te bewonderen in de galerie.

Klaus Staudt
Keisuke Matsuura
Chen Ruo Bing
Sigurd Rompza
Ine Vermee
Rene Rietmeyer
Ewerdt Hilgemann
Takashi Suzuki
Thomas Pihl

At the side entrance, Ine Vermee placed a number of white, powder-coated aluminium plates in the espaliered lime trees. She is mainly concerned with studying the effects the seasons and the changing colours have on her seemingly neutral, white panels. The project builds on earlier research (recently shown in the Hans Arp Museum in Germany) into her fascination with colour fans and sample sheets, like one by the great American architect Richard Meier that she took as the point of departure for her 2004 work “15 Meier Whites”. In much the same way as the inhabitants of Greenland have several words for snow, this series quite clearly shows that there is not just one kind of white.

So, whilst steadily exploring, it is not inconceivable that the espaliered lime tree project will produce a new shade of white, one that no human eye has ever seen. Perhaps for no more than a single second, as the sun is shining on the lime trees, a moment in which an observing eye and an investigative mind will meet.

Het zijn interessante vragen die in het verleden al heel wat kunstenaars aan het denken en onderzoeken hebben gezet en die nog steeds nieuwe bevindingen en interessante beeldende kunst opleveren. Dat bewijst Ine Vermee met recent werk. Een letterlijk kleurloze tentoonstelling levert een interessant totaalbeeld op dat de kijker dwingt om het fenomeen kleurbeleving anders (d.w.z. genuanceerder) te bekijken.

Basis van de geëxposeerde twee-, drie-, vier en zesluiken vormen de zogenaamde Meierwitten die door Vermee in emaille op metaal zijn uitgevoerd en in verschillende samenstellingen of combinaties worden gepresenteerd. Vermee onderzoekt werking en eigenschappen van monochrome kleurvelden en hun onderlinge relaties. Het gaat uitsluitend om witten. Verschillende schakeringen worden in combinaties van glanzende, gladde panelen getoond. De verschillen schuilen in de combinaties van witten die door de Amerikaanse architect Richard Meier in opdracht van Sikkens zijn ontworpen en die zijn afgeleid van de werking van het licht op vaste tijdstippen van de dag.

Het gaat Ine Vermee erom de meest pure hoedanigheid van kleur te laten zien. Via reeksen die (wellicht tegen de verwachting in) niet saai zijn, zoomt zij nadrukkelijk in op eigenschappen als variatie, combinatie, verzadigingsgraad en intensiteit. Voor haar zijn schilderkunstige aspecten als formaat, grootte, kleur, vlakverdeling en vormverhouding bespreekbare criteria waarmee het kunstwerk de maat wordt genomen. Rationele opvattingen zijn weer salonfähig. Vermee geeft nieuwe impulsen aan de zoektocht naar de grenzen en dimensies van abstractie.

concentreert zich voornamelijk op één aspect ervan: het onderzoek naar verhoudingen en interacties tussen kleuren of kleurvelden die elkaar beïnvloeden zodra ze naast elkaar worden geplaatst. Vergelijkbare experimenten speelden op een ander niveau ook een rol in de colourfield painting van Mark Rothko en de zijnen. Maar terwijl het toen vooral om gevoelsmatige wisselwerkingen ging, zijn de interacties van Vermee naar een rationeel (zo niet wetenschappelijk) niveau getild. Haar expertise heeft combinaties van monochrome beeldvlakken opgeleverd die elkaar zowel beïnvloeden als bevragen. De tentoonstelling in de galerie van Hein Elferink in Staphorst bewijst eens te meer dat fundamentele schilderkunst helemaal terug is van weggeweest, want Vermee’s werk drijft op het onderzoek naar de basiswaarden van de verf op doek. Moeiteloos slaagt de kunstenaar erin de radicale resultaten van haar benadering te vertalen in een nieuwe synthese die fundamenteel afwijkt van het denken volgens geometrisch abstracte principes dat in de eerste helft van de vorige eeuw hoogtij vierde. Vermee geeft nieuwe impulsen aan de zoektocht naar de grenzen en dimensies van abstractie. Daarbij borduurt ze onder meer voort op de formele vertrekpunten en het analytisch denkvermogen dat ook de basis vormde voor de schilderkunstige expedities en het gedachtegoed van De Stijl, een beweging die begin vorige eeuw zelfs een nieuwe wereldorde entameerde. Verder heeft haar werk raakvlakken met de grondbeginselen van de fundamentele schilderkunst die in de latere jaren 70 werden geformuleerd door Robert Ryman, Brice Marden, Robert Mangold en Gerhard Richter. In een serie “variaties in blauw” onderzoek Vermee het kleurverloop van donker naar licht. In een tweeluik plaatst zij een monochroom melkwit en een roomwit beeldvlak naast elkaar om te zien welke relatie deze twee vlakken en kleuren met elkaar aangaan. Hoewel de strakke, egale kleurvelden, spuitwerk doen vermoeden, blijken ze wel degelijk met de hand geschilderd te zijn. Opmerkelijk is dat elke schijn van een persoonlijk handschrift vermeden is. Kwaststreken of andere emotionele gebaren zijn vakkundig en doelbewust buiten het beeldvormingsproces gehouden. Daardoor ontstaat de indruk dat het om een mechanisch of industrieel proces gaat en niet om het kwetsbare of subjectieve handschrift van een beeldend kunstenaar. Dit is vooral opmerkelijk omdat we inmiddels in het digitale tijdperk zijn aangekomen, waarin procesmatige abstractie op andere (lees: computergestuurde) manieren “makkelijker” kan worden vertaald in beelden dan via het traditionele schilderkunstige handwerk. Toch kiezen veel kunstenaars juist weer voor dat “ambachtelijke” proces om te komen tot voorstellingloze, radicale resultaten die aansluiting zoeken een tijdgeest die mede bepaald wordt door non-figuratieve digitale beeldcultuur en gelikte massacultuur. 
Voor Vermee zijn schilderkunstige aspecten als formaat, grootte, kleur, lijn, textuur, vlakverdeling en vormverhouding weer bespreekbare criteria waarmee het kunstwerk de maat wordt genomen. Na een periode waarin ongebreidelde en ongecontroleerde fantasie en expressiedrang de toon hebben gezet in figuratieve schilderkunst (het wilde schilderen), zijn rationele en afstandelijke opvattingen opnieuw salonfähig. Ine Vermee is een exponent van dit nieuwe denken. In die zin verschilt haar werk hemelsbreed van de bewerkte foto’s die de Braziliaanse kunstenaar Célio Braga in galerie Elferink laat zien. Zijn kunstmatige ingrepen leveren een surplus aan sfeer op en zijn in alle opzichten uiting van een gevoelsmatige aanpak.