publications

 

2020
CHABOT FINE ART
Ine Vermee en Zomeropstelling
Vanaf heden kunt u in de galerie kennis maken met het werk van Ine Vermee.
Ine Vermee (Tilburg 1954) is een Nederlands kunstenaar die zich bezighoudt met onderzoek naar kleur en materiaal.read more

Vanaf haar opleiding in de jaren tachtig bedient ze zich van een beeldtaal die tot een minimum is teruggebracht. Waar ze haar aandacht aanvankelijk richtte op de werking van contrasterende kleuren, voerde de ontdekking van de mogelijkheden van grijzen en witten haar naar een nieuwe en geheel eigen zienswijze. Een bepalend moment was de ontdekking van het werk van NUL kunstenaar Jan Schoonhoven. Zijn minimale reliëfs reikten de mogelijkheid aan van een beeldtaal die alle ballast van zich heeft afgeworpen. Kunst die geen toegevoegde betekenis of verwijzing nodig heeft, geen verslag doet van een gevoel of een waarneming, maar louter vorm en kleur is.

Gedurende de zomer is een tentoonstelling van verschillende kunstenaars te bewonderen in de galerie.

Klaus Staudt
Keisuke Matsuura
Chen Ruo Bing
Sigurd Rompza
Ine Vermee
Rene Rietmeyer
Ewerdt Hilgemann
Takashi Suzuki
Thomas Pihl

2019
Commission Elisabeth Tweesteden Ziekenhuis (city hospital) Tilburg NL

2017
My work at the new collection website Rijksmuseum Twenthe

2014
White Russian, zinkweiss und der schatten der Struktur: Ine Vermee bei untitled
#32 Kunstsammlung Nordrhein Westfalen

2013
Whites reflecting greens press release Tilburg University NL
The project whites reflecting greens is an extraordinary project; the ‘front yard’ of the Cobbenhagen building not only forms the backdrop, but is also an essential part of the work itself.
read more

At the side entrance, Ine Vermee placed a number of white, powder-coated aluminium plates in the espaliered lime trees. She is mainly concerned with studying the effects the seasons and the changing colours have on her seemingly neutral, white panels. The project builds on earlier research (recently shown in the Hans Arp Museum in Germany) into her fascination with colour fans and sample sheets, like one by the great American architect Richard Meier that she took as the point of departure for her 2004 work “15 Meier Whites”. In much the same way as the inhabitants of Greenland have several words for snow, this series quite clearly shows that there is not just one kind of white.

So, whilst steadily exploring, it is not inconceivable that the espaliered lime tree project will produce a new shade of white, one that no human eye has ever seen. Perhaps for no more than a single second, as the sun is shining on the lime trees, a moment in which an observing eye and an investigative mind will meet.

2013
Minimalissimo
BLOG  that touches all categories of minimalist design, including art, architecture, graphic design and industrial design.

2013
Halbwach
BLOG

2012
Lichtgestöber. Der Winter im Impressionismus.  Susanne Blöcker, Oliver Kornhoff, KERBER ART

2012
Building as art. Richard meier.
Published by Sylvia Claus, Matthias Schirren and Oliver Kornhoff for: die Landes-Stiftung Arp Museum Bahnhof Rolandseck

2011
Work registered in the Netherlands institute for Art History RKD 

2010
Op het atelier van Ine Vermee (At the studio of Ine Vermee)
ART UPDATE by Ko van Dun
BLOG

2008
Het verstilde en ingetogen werk van Ine Vermee in het Rijksmuseum Twenthe
(The tranquil and subdued work of Ine Vermee in the Rijksmuseum Twenthe)
Een passie voor beeldende kunst Henk Woudsma
BLOG

2008
Werking van kleuren (Working of colors)
“Visual Art Selection” NRC Handelsblad solo exhibition Rijksmuseum Twenthe

2008
Hoe wit is wit eigenlijk ? (How white is white actually?)
Paul van der Lucht, De Stentor
Wit, wit en nog eens wit. Een logische vraag lijkt: hoe wit is wit eigenlijk? En wat bedoelen we precies met inwit? Alle kleuren hebben gradaties in intensiteit, maar geldt dat ook voor de niet-kleuren zwart en wit?
read more

Het zijn interessante vragen die in het verleden al heel wat kunstenaars aan het denken en onderzoeken hebben gezet en die nog steeds nieuwe bevindingen en interessante beeldende kunst opleveren. Dat bewijst Ine Vermee met recent werk. Een letterlijk kleurloze tentoonstelling levert een interessant totaalbeeld op dat de kijker dwingt om het fenomeen kleurbeleving anders (d.w.z. genuanceerder) te bekijken.

Basis van de geëxposeerde twee-, drie-, vier en zesluiken vormen de zogenaamde Meierwitten die door Vermee in emaille op metaal zijn uitgevoerd en in verschillende samenstellingen of combinaties worden gepresenteerd. Vermee onderzoekt werking en eigenschappen van monochrome kleurvelden en hun onderlinge relaties. Het gaat uitsluitend om witten. Verschillende schakeringen worden in combinaties van glanzende, gladde panelen getoond. De verschillen schuilen in de combinaties van witten die door de Amerikaanse architect Richard Meier in opdracht van Sikkens zijn ontworpen en die zijn afgeleid van de werking van het licht op vaste tijdstippen van de dag.

Het gaat Ine Vermee erom de meest pure hoedanigheid van kleur te laten zien. Via reeksen die (wellicht tegen de verwachting in) niet saai zijn, zoomt zij nadrukkelijk in op eigenschappen als variatie, combinatie, verzadigingsgraad en intensiteit. Voor haar zijn schilderkunstige aspecten als formaat, grootte, kleur, vlakverdeling en vormverhouding bespreekbare criteria waarmee het kunstwerk de maat wordt genomen. Rationele opvattingen zijn weer salonfähig. Vermee geeft nieuwe impulsen aan de zoektocht naar de grenzen en dimensies van abstractie.

2007
De pracht van Damast (The beauty of damask)
Matthijs Smits, Financieel Dagblad

2006
Radicale resultaten in een nieuwe synthese (Radical results in a new synthesis)
Paul van der Lucht, De Stentor
Radicale schilderkunst. Fundamentele abstractie. Formele schilderkunst. Geometrische Abstractie. Het zijn namen die allemaal min of meer in dezelfde richting wijzen. In alle gevallen gaat het om (schilder)kunst die de elementaire beginselen van het beeldvormingsproces bevragen én ze verwijzen naar een brede actuele kunstbeweging die meer dan ooit springlevend is. Ook Ine Vermee verkent in haar werk de fundamenten van de schilderkunst, maar zij
read more

concentreert zich voornamelijk op één aspect ervan: het onderzoek naar verhoudingen en interacties tussen kleuren of kleurvelden die elkaar beïnvloeden zodra ze naast elkaar worden geplaatst. Vergelijkbare experimenten speelden op een ander niveau ook een rol in de colourfield painting van Mark Rothko en de zijnen. Maar terwijl het toen vooral om gevoelsmatige wisselwerkingen ging, zijn de interacties van Vermee naar een rationeel (zo niet wetenschappelijk) niveau getild. Haar expertise heeft combinaties van monochrome beeldvlakken opgeleverd die elkaar zowel beïnvloeden als bevragen. De tentoonstelling in de galerie van Hein Elferink in Staphorst bewijst eens te meer dat fundamentele schilderkunst helemaal terug is van weggeweest, want Vermee’s werk drijft op het onderzoek naar de basiswaarden van de verf op doek. Moeiteloos slaagt de kunstenaar erin de radicale resultaten van haar benadering te vertalen in een nieuwe synthese die fundamenteel afwijkt van het denken volgens geometrisch abstracte principes dat in de eerste helft van de vorige eeuw hoogtij vierde. Vermee geeft nieuwe impulsen aan de zoektocht naar de grenzen en dimensies van abstractie. Daarbij borduurt ze onder meer voort op de formele vertrekpunten en het analytisch denkvermogen dat ook de basis vormde voor de schilderkunstige expedities en het gedachtegoed van De Stijl, een beweging die begin vorige eeuw zelfs een nieuwe wereldorde entameerde. Verder heeft haar werk raakvlakken met de grondbeginselen van de fundamentele schilderkunst die in de latere jaren 70 werden geformuleerd door Robert Ryman, Brice Marden, Robert Mangold en Gerhard Richter. In een serie “variaties in blauw” onderzoek Vermee het kleurverloop van donker naar licht. In een tweeluik plaatst zij een monochroom melkwit en een roomwit beeldvlak naast elkaar om te zien welke relatie deze twee vlakken en kleuren met elkaar aangaan. Hoewel de strakke, egale kleurvelden, spuitwerk doen vermoeden, blijken ze wel degelijk met de hand geschilderd te zijn. Opmerkelijk is dat elke schijn van een persoonlijk handschrift vermeden is. Kwaststreken of andere emotionele gebaren zijn vakkundig en doelbewust buiten het beeldvormingsproces gehouden. Daardoor ontstaat de indruk dat het om een mechanisch of industrieel proces gaat en niet om het kwetsbare of subjectieve handschrift van een beeldend kunstenaar. Dit is vooral opmerkelijk omdat we inmiddels in het digitale tijdperk zijn aangekomen, waarin procesmatige abstractie op andere (lees: computergestuurde) manieren “makkelijker” kan worden vertaald in beelden dan via het traditionele schilderkunstige handwerk. Toch kiezen veel kunstenaars juist weer voor dat “ambachtelijke” proces om te komen tot voorstellingloze, radicale resultaten die aansluiting zoeken een tijdgeest die mede bepaald wordt door non-figuratieve digitale beeldcultuur en gelikte massacultuur. 
Voor Vermee zijn schilderkunstige aspecten als formaat, grootte, kleur, lijn, textuur, vlakverdeling en vormverhouding weer bespreekbare criteria waarmee het kunstwerk de maat wordt genomen. Na een periode waarin ongebreidelde en ongecontroleerde fantasie en expressiedrang de toon hebben gezet in figuratieve schilderkunst (het wilde schilderen), zijn rationele en afstandelijke opvattingen opnieuw salonfähig. Ine Vermee is een exponent van dit nieuwe denken. In die zin verschilt haar werk hemelsbreed van de bewerkte foto’s die de Braziliaanse kunstenaar Célio Braga in galerie Elferink laat zien. Zijn kunstmatige ingrepen leveren een surplus aan sfeer op en zijn in alle opzichten uiting van een gevoelsmatige aanpak.

2005
Galerie review exhibition De Pont, Tilburg NL
Mark van de Voort, Brabants Dagblad

2005
De Pont, trimesterbulletin
Ine Vermee Nederlands
Ine Vermee English

2005
Robert Zandvliet and Ine Vermee in De Pont
Ingrid Luycks , Univers

2005
Ine Vermee WERK / WORK
text Lisette Pelsers

2004
Text for website
Rob Smolders

2003
Minimalistische zuiverheid (Minimalist purity)
Verily Klaassen, Eindhovens Dagblad

2003
Van industriële bestemming naar autonome toepassing  (From industrial destination to autonomous application)
Wim van der Beek, Kunstbeeld